Αρχική » Κριτικές

1996-11-01 Κείμενο του Μανώλη Μαυρομμάτη για την έκθεση ζωγραφικής στον Αστρολάβο (εφ.Κέρδος,αρ.φ.3432, 06.10.1996)

  • Facebook
  • Twitter
  

 Εμμανουήλ Μαυρομμάτης

Η Η­ρώ Νι­κο­πού­λου στην Αί­θου­σα Τέ­χνης Α­στρο­λά­βος/Δε­ξα­με­νή
 
Η πρώ­τη έκ­θε­ση που θα μας α­πα­σχο­λή­σει αυ­τή την ε­ναρκτή­ρια καλ­λι­τε­χνι­κή πε­ρί­ο­δο εί­ναι ε­κεί­νη της Η­ρώς Νικο­πού­λου στην Αί­θου­σα Τέ­χνης Α­στρο­λά­βος. [1] Η Νι­κο­πού­λου εί­ναι νέ­α καλ­λι­τέ­χνις της ο­ποί­ας εί­χα­με πα­ρα­κο­λου­θή­σει ο­ρι­σμέ­νες πραγ­μα­το­ποι­ή­σεις το 1995, σε μια ο­μα­δι­κή έκ­θε­ση στο Σπί­τι της Κύ­πρου και για την ερ­γα­σί­α της ο­ποί­ας θα μπο­ρού­σα­με να πα­ρα­τη­ρή­σου­με ό­τι χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται α­πό την ταυ­τό­χρο­νη δι­εκ­δί­κη­ση μιας δι­πλής κα­τεύ­θυν­σης. Η μια κα­τεύ­θυν­ση έ­χει θε­ω­ρη­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα και χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται α­πό την α­να­ζή­τη­ση της καλ­λι­τέ­χνι­δας να εγ­κα­τα­στή­σει, μα­ζί με τα υ­λι­κά της εκ­φρα­στι­κά μέ­σα και τα αν­τί­στοι­χα θε­ω­ρη­τι­κά τους στη­ρίγ­μα­τα, σε σχέ­ση προς τη συγ­κε­κρι­μέ­νη κά­θε φο­ρά ε­πι­λο­γή αυ­τών των υ­λι­κών μέ­σων, ε­νώ η άλ­λη, η πα­ράλ­λη­ληερ­γα­σί­α της, έ­χει ως αν­τι­κεί­με­νο την εγ­κα­τά­στα­ση αυ­τού του υ­λι­κο­λο­γι­κού συ­στή­μα­τος, αυ­τών των υ­λών, σύμ­φω­να με την προ­η­γου­μέ­νη δι­ά­τα­ξη των ι­δε­ών στην ο­ποί­α α­να­φερ­θή­κα­με.Έ­τσι, πρό­κει­ται για ερ­γα­σί­α στην ο­ποί­α το θε­ω­ρη­τι­κό και το πρα­κτι­κό λει­τουρ­γούν πε­ρί­που πα­ράλ­λη­λα και ε­ναλ­λάσ­σον­ται (ώ­στε να σχη­μα­τί­ζε­ται έ­τσι έ­να κι­νη­τι­κό σύ­στη­μα) και ό­που ε­πί­σης, τό­σο το θε­ω­ρη­τι­κό δεν αν­τι­με­τω­πί­ζε­ται πια ως μια ο­ρι­στι­κή κα­τά­λη­ξη, —αλ­λά αν­τί­θε­τα γί­νε­ται συ­νε­χώς κυ­λι­ό­με­νο και με­τα­βαλ­λό­με­νο, μέ­σω ε­ναλ­λα­κτι­κών λύ­σε­ων— ό­σο και το πρα­κτι­κό δεν ο­ρι­στι­κο­ποι­εί­ται σε τε­λι­κές, σε μό­νι­μες λύ­σεις.
Αυ­τή η ε­ναλ­λα­γή και η κι­νη­τι­κό­τη­τα εί­ναι οι προ­σφι­λείς ε­πι­λο­γές της καλ­λι­τέ­χνι­δας, -εί­ναι σχε­δόν η ταυ­τό­τη­τα και το τυ­πι­κό στοι­χεί­ο της ερ­γα­σί­ας της- αλ­λά εί­ναι ε­πί­σης και η έν­δει­ξη μιας ταυ­το­λο­γί­ας για την ο­ποί­α θα μπο­ρού­σα­με να πού­με ό­τι εκ­φρά­ζει σή­με­ρα, τον τρό­πο της σκέ­ψης του εν γέ­νει σύγ­χρό­νου ει­κα­στι­κού προ­βλη­μα­τι­σμού.  
Σ' αυ­τό τον προ­βλη­μα­τι­σμό η ερ­γα­σί­α δι­α­τυ­πώ­νει και μορ­φο­ποι­εί τις κα­τα­λή­ξεις της υ­λι­κο­λο­γι­κά, ε­πε­ξερ­γά­ζε­ται έ­να σύ­στη­μα, του ο­ποί­ου ό­μως έ­χει προ­η­γου­μέ­νως θε­ω­ρη­τι­κά, εγ­κα­τα­στή­σει και δι­και­ο­λο­γή­σει την α­ναγ­και­ό­τη­τα. Αλ­λά στον ί­διο προ­βλη­μα­τι­σμό η θε­ω­ρη­τι­κή αυ­τή α­ναγ­και­ό­τη­τα δεν εί­ναι αν­τί­στοι­χα σε θέ­ση να στη­ρί­ξει τους λό­γους της εγ­κα­τά­στα­σής της. χω­ρίς τη δι­καί­ω­ση που θα της α­πο­δώ­σει, η υ­λι­κο­λο­γι­κή της εμ­φά­νι­ση. Έ­τσι πρό­κει­ται για μια δι­πλή ε­νέρ­γεια ή για μια δι­πλή α­νά­πτυ­ξη κα­τά την ο­ποί­α οι αλ­λη­λο­ε­ξαρ­τή­σεις των ει­δών, (των θε­ω­ρη­τι­κών και των πρα­κτι­κών προ­σεγ­γί­σε­ων) εί­ναι η προ­ϋ­πό­θε­ση για να λει­τουρ­γή­σει η ερ­γα­σί­α. Η Νι­κο­πού­λου ερ­γά­ζε­ται σε ό­λα αυ­τά τα συ­στή­μα­τα δι­αι­σθη­τι­κά και με την ι­δι­ό­τη­τα ε­κεί­νης της προ­σέγ­γι­σης κα­τά την ο­ποί­α η ζω­γρα­φι­κή θα α­πο­τε­λέ­σει το κί­νη­τρο για να εκ­πλη­ρω­θούν ό­λες αυ­τές οι ταυ­τό­χρο­νες α­να­πτύ­ξεις.
Για πα­ρά­δειγ­μα, η ε­πε­ξερ­γα­σί­α του δι­πλώ­μα­τος μιας χάρ­τι­νης ε­πι­φά­νειας, κα­τα­λή­γει σε δι­α­φο­ρε­τι­κές ε­ναλ­λα­κτι­κές λύ­σεις α­πό εί­δη δι­πλώ­μα­τος, οι ο­ποί­ες εί­ναι πολ­λα­πλές και ι­σό­τι­μες με­τα­ξύ τους, αλ­λά και συμ­βάλ­λουν στην α­να­γνώ­ρι­ση της α­δυ­να­μί­ας ε­νός συ­νό­λου να δι­α­πι­στω­θεί χω­ρίς τα α­να­γνω­ρί­σι­μα και τα α­να­γνώ­σι­μα μέ­ρη του -ό­πως ε­πί­σης ό­μως και των με­ρών ναδι­α­πι­στω­θούν, χω­ρίς την έν­τα­ξή τους σε έ­να σύ­νο­λο. Αυ­τή εί­ναι πε­ρί­που η φι­λο­σο­φί­α αυ­τής της εν­δι­α­φέ­ρου­σας ερ­γα­σί­ας στην ο­ποί­α ό­μως η καλ­λι­τέ­χνις θα πα­ρεμ­βά­λει, ε­πί πλέ­ον του ε­ναλ­λα­κτι­κού συ­στή­μα­τος του συ­σχε­τι­σμού των με­ρών ε­νός υ­λι­κού συ­νό­λου και τον ε­πό­με­νο ά­ξο­να, δη­λα­δή τον ά­ξο­να του συ­σχε­τι­σμού των σχη­μά­των, (των μορ­φών), των χρω­μά­των, των όγ­κων και των τό­νων, σε τρό­πο ώ­στε να πολ­λα­πλα­σι­ά­ζε­ται η πο­λυ­πλο­κό­τη­τα της ερ­γα­σί­ας. Έ­τσι η Νι­κο­πού­λου χρη­σι­μο­ποι­εί τις ζω­γρα­φι­κές ποι­ό­τη­τες ως στοι­χεί­ο που εν τέ­λει θα δι­α­φο­ρο­ποι­ή­σει με­τα­ξύ τους, τους ε­κά­στο­τε υ­λι­κο­λο­γι­κούς της συ­σχε­τι­σμούς και θα τους πολ­λα­πλα­σιά­σει σε ε­πί πλέ­ον δυ­να­τό­τη­τες, σε τρό­πο ώ­στε να δι­α­βλέ­που­με σ' αυ­τή την ερ­γα­σί­α την ευ­χέ­ρεια να α­να­πτυ­χθεί προς μια εν­δι­α­φέ­ρου­σα κα­τεύ­θυν­ση αν κα­τορ­θώ­σει να συ­στη­μα­το­ποι­η­θεί πε­ρισ­σό­τε­ρο.
 
1. Αίθουσα Τέχνης Αστρολἀβος-Δεξαμενή, Ξανθίππου 11, Οκτώβριος 1996.
Τελευταία Ανανέωση:
Πέμ, 03/27/2014 - 12:05