1996-11-01 Κείμενο του Μανώλη Μαυρομμάτη για την έκθεση ζωγραφικής στον Αστρολάβο (εφ.Κέρδος,αρ.φ.3432, 06.10.1996)
Εμμανουήλ Μαυρομμάτης
Η Ηρώ Νικοπούλου στην Αίθουσα Τέχνης Αστρολάβος/Δεξαμενή
Η πρώτη έκθεση που θα μας απασχολήσει αυτή την εναρκτήρια καλλιτεχνική περίοδο είναι εκείνη της Ηρώς Νικοπούλου στην Αίθουσα Τέχνης Αστρολάβος. [1] Η Νικοπούλου είναι νέα καλλιτέχνις της οποίας είχαμε παρακολουθήσει ορισμένες πραγματοποιήσεις το 1995, σε μια ομαδική έκθεση στο Σπίτι της Κύπρου και για την εργασία της οποίας θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ότι χαρακτηρίζεται από την ταυτόχρονη διεκδίκηση
μιας διπλής κατεύθυνσης. Η μια κατεύθυνση έχει θεωρητικό χαρακτήρα και χαρακτηρίζεται από την αναζήτηση της καλλιτέχνιδας να εγκαταστήσει, μαζί με τα υλικά της εκφραστικά μέσα και τα αντίστοιχα θεωρητικά τους στηρίγματα, σε σχέση προς τη συγκεκριμένη κάθε φορά επιλογή αυτών των υλικών μέσων, ενώ η άλλη, η παράλληληεργασία της, έχει ως αντικείμενο την εγκατάσταση αυτού του υλικολογικού συστήματος, αυτών των υλών, σύμφωνα με την προηγουμένη διάταξη των ιδεών στην οποία αναφερθήκαμε.
Έτσι, πρόκειται για εργασία στην οποία το θεωρητικό και το πρακτικό λειτουργούν περίπου παράλληλα και εναλλάσσονται (ώστε να σχηματίζεται έτσι ένα κινητικό σύστημα) και όπου επίσης, τόσο το θεωρητικό δεν αντιμετωπίζεται πια ως μια οριστική κατάληξη, —αλλά αντίθετα γίνεται συνεχώς κυλιόμενο και μεταβαλλόμενο, μέσω εναλλακτικών λύσεων— όσο και το πρακτικό δεν οριστικοποιείται σε τελικές, σε μόνιμες λύσεις.


Αυτή η εναλλαγή και η κινητικότητα είναι οι προσφιλείς επιλογές της καλλιτέχνιδας, -είναι σχεδόν η ταυτότητα και το τυπικό στοιχείο της εργασίας της- αλλά είναι επίσης και η ένδειξη μιας ταυτολογίας για την οποία θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκφράζει σήμερα, τον τρόπο της σκέψης του εν γένει σύγχρόνου εικαστικού προβληματισμού.
Σ' αυτό τον προβλη
ματισμό η εργασία διατυπώνει και μορφοποιεί τις καταλήξεις της υλικολογικά, επεξεργάζεται ένα σύστημα, του οποίου όμως έχει προηγουμένως θεωρητικά, εγκαταστήσει και δικαιολογήσει την αναγκαιότητα. Αλλά στον ίδιο προβληματισμό η θεωρητική αυτή αναγκαιότητα δεν είναι αντίστοιχα σε θέση να στηρίξει τους λόγους της εγκατάστασής της. χωρίς τη δικαίωση που θα της αποδώσει, η υλικολογική της εμφάνιση. Έτσι πρόκειται για μια διπλή ενέργεια ή για μια διπλή ανάπτυξη κατά την οποία οι αλληλοεξαρτήσεις των ειδών, (των θεωρητικών και των πρακτικών προσεγγίσεων) είναι η προϋπόθεση για να λειτουργήσει η εργασία. Η Νικοπούλου εργάζεται σε όλα αυτά τα συστή
ματα διαισθητικά και με την ιδιότητα εκείνης της προσέγγισης κατά την οποία η ζωγραφική θα αποτελέσει το κίνητρο για να εκπληρωθούν όλες αυτές οι ταυτόχρονες αναπτύξεις.


Για παράδειγμα, η επεξεργασία του διπλώματος μιας χάρτινης επιφάνειας, καταλήγει σε διαφορετικές εναλλακτικές λύσεις από είδη διπλώματος, οι οποίες είναι πολλαπλές και ισότιμες μεταξύ τους, αλλά και συμβάλλουν στην αναγνώριση της αδυναμίας ενός συνόλου να διαπιστωθεί χωρίς τα αναγνωρίσιμα και τα αναγνώσιμα μέρη του -όπως επίσης όμως και των μερών ναδιαπιστω
θούν, χωρίς την ένταξή τους σε ένα σύνολο. Αυτή είναι περίπου η φιλοσοφία αυτής της ενδιαφέρουσας εργασίας στην οποία όμως η καλλιτέχνις θα παρεμβάλει, επί πλέον του εναλλακτικού συστήματος του συσχετισμού των μερών ενός υλικού συνόλου και τον επόμενο άξονα, δηλαδή τον άξονα του συσχετισμού των σχημάτων, (των μορφών), των χρωμάτων, των όγκων και των τόνων, σε τρόπο ώστε να πολλαπλασιάζεται η πολυπλοκότητα της εργασίας. Έτσι η Νικοπούλου χρησιμοποιεί τις ζωγραφικές ποιότητες ως στοιχείο που εν τέλει θα διαφοροποιήσει μεταξύ τους, τους εκάστοτε υλικολογικούς της συσχετισμούς και
θα τους πολλαπλασιάσει σε επί πλέον δυνατότητες, σε τρόπο ώστε να διαβλέπουμε σ' αυτή την εργασία την ευχέρεια να αναπτυχθεί προς μια ενδιαφέρουσα κατεύθυνση αν κατορθώσει να συστηματοποιηθεί περισσότερο.


1. Αίθουσα Τέχνης Αστρολἀβος-Δεξαμενή, Ξανθίππου 11, Οκτώβριος 1996.
Τελευταία Ανανέωση:
Πέμ, 03/27/2014 - 12:05
Πέμ, 03/27/2014 - 12:05